[76] "Znajdziemy ją."

MUZYKA
~Fabian~
   Kolejny raz musiałem szukać Niny. Tym razem jednak nie były to spokojne poszukiwania. Byłem pewny, że jest w niebezpieczeństwie i musiałem ją znaleźć jak najszybciej to było tylko możliwe.
   Nie mogłem zgłosić jej zaginięcia na policji, bo nie minęło 48 godzin od jej zniknięcia, wiec zaraz po opuszczeniu jej biura zacząłem jeździć po okolicy. Łudziłem się, że może coś znajdę lub zauważę. Cokolwiek... Jednak nie ujrzałem nic.
   Zacząłem dzwonić do kogo tylko mogłem. Pytałem czy nie widzieli jej lub czy nie kontaktowała się z nimi. Nic...
   Oparłem głowę o kierownicę i zacząłem myśleć. Wtedy usłyszałem dźwięk swojego telefonu. Bez patrzenia na ekran odebrałem go mając nadzieję na jakieś wieści.
-Słucham.
-Gdzie wy jesteście? - Diler spytał. Spojrzałem na zegarek. Dwie godziny temu zostawiłem Beth pod jego opieką i pojechałem po Ninę.
-Nie ma jej. - Powiedziałem przecierając twarz dłonią. Myślałem, że może sama wróciła do domu, lecz teraz nadzieja prysnęła jak bańka mydlana.
-Kogo? - Po głosie słyszałem, że powoli domyśla się o kim mówię.
-Niny. Pojechałem po nią, ale... Nigdzie jej nie ma. Szukałem chyba już wszędzie.
-Nie chcę przewidywać najgorszego, ale sprawdzałeś szpitale?
-Nie. Nawet mi to przez myśl nie przeszło, ale nie sprawdzę wszystkich. To zajmie mi zbyt wiele czasu.
-Bethy zostanie z Brie, a ja też pojeżdżę i popytam. Może... - Nie pozwoliłem mu dokończyć. Wiedziałem kto w szybkim tempie sprawdzi miejsca, do których ja nie mam dostępu.
-Dobra. Ja spróbuję się z kimś spotkać. Może pomoże ją znaleźć. - Bez dalszych słów rozłączyłem się i w kontaktach zacząłem szukać numeru osoby, która zdecydowanie nie spodziewała się mojego telefonu.

   Przyjechałem pod podany adres. Po chwili stałem przed drzwiami, w które zapukałem. Nie musiałem długo czekać, by David mi je otworzył.
-Wchodź. - Powiedział zapraszając mnie gestem dłoni.
-Potrzebuję twojej pomocy. - Zacząłem siadając na sofie.
-Chodzi o Ninę? Stało się jej coś?
-Nie wiem i dlatego przyszedłem do ciebie. Wiem, że zależy ci na niej może nawet tak bardzo jak mi dlatego musisz mi pomóc.
-Pomagałem jej gdy ty miałeś ją gdzieś, więc nie zostawię jej teraz.
-Słuchaj. Zakopmy ten topór wojenny. Obojgu nam na niej zależy i chcemy dla niej jak najlepiej. - Powiedziałem nie chcąc marnować więcej czasu.
   David pokiwał głową na zgodę i zaczął słuchać mojego planu.
-Masz dostęp do monitoringu miasta? - Spytałem.
-Jeśli tylko uzyskam zgodę to tak.
-Masz uzyskać zgodę na dostęp do kamer z całego miasta. Chcę sprawdzić cały monitoring. A co z bazą pacjentów w szpitalach?
-Niestety takiej władzy nie mam. Czy ty przypadkiem nie jesteś policjantem? Sam mógłbyś bez problemu to wszystko sprawdzić.
-Byłem nim. Nie mogę już pracować w tym zawodzie po odsiadce w więzieniu. Teraz mam dostęp tylko do papierkowej roboty. Nie mam dostępu do systemu.
-Dobra. Ja zobaczę co mogę zrobić. Jeśli tylko będę coś wiedział dam ci znać. 

   Po kolejnej godzinie zaparkowałem pod domem i poszedłem odebrać Bethany.
-I co? - Spytała Brie, gdy wszedłem do środka.
-Dalej nic. David stara się zdobyć dostęp do kamer.
-Tatuś! - Radosny krzyk małej dotarł do moich uszu. Po chwili ujrzałem ją biegnącą w moim kierunku. Wziąłem ją na ręce i przytuliłem. Jej drobne rączki oplotły moją szyję, a ja w pewnym stopniu poczułem się lepiej.
-A gdzie mamusia? - Spytała rozglądając się.
-Mamusia... - Co ja miałem powiedzieć dziecku? Że zniknęła i nie wiadomo gdzie jest ani kiedy wróci? Jednak kłamać też nie chcę. - Nie wiem gdzie jest.
-Jak to? Dlaczego nic nie powiedziała? A wróci? - W jej oczkach ujrzałem zbierające się łzy.
-Oczywiście, że wróci. Obiecuję ci to. - Pocałowałem ją w czoło i kolejny raz objąłem wymieniając spojrzenie z Brie.
-Hej Bethany. Może idź sprawdź jak wujkowi idzie kolacja. Musisz go przypilnować, by znów czegoś nie zepsuł. - Blondynka uśmiechnęła się gdy mała spojrzała na nią. Delikatnie pokiwała głową, więc postawiłem ją na podłodze. Po chwili jej miodowe włosy zniknęły za ścianą.
   Usiadłem na kanapie opierając głowę na dłoniach. Patrzyłem w jeden punkt. Dlaczego, gdy jest już dobrze, coś zawsze musi się spieprzyć. Zawsze.

   Po chwili Brie usiadła obok mnie kładąc dłonie na moich ramionach, a ja poczułem spływającą łzę. Przetarłem oczy dłońmi.
-Znajdziemy ją. - Powiedziała Johnson.
-Musimy. - Po chwili ciszy dodałem. - Ja już zabiorę Beth. Dziękuję za wszystko. - Wstałem wkładając dłonie do kieszeni.
-Nie ma za co. Nie lepiej by było gdybyście zostali tutaj? Bethany nie będzie myśleć o Ninie, a Diler zawsze potrafi ją rozśmieszyć.
-Może i masz rację.

   Leżałem z Bethany na łóżku już od ponad godziny i nie mogłem zasnąć. Najwidoczniej nie tylko ja, bo mała odwróciła się na bok i spojrzała na mnie.
-Tatusiu nie mogę zasnąć. - Powiedziała szepcząc.
-Nie jesteś zmęczona?
-Jestem, ale przed snem mama zawsze całowała mnie na dobranoc. - Nawet w ciemnym pomieszczeniu w jej oczach ujrzałem smutek.
-Chodź do mnie. - Rozłożyłem ramiona w zapraszającym geście. Mała zamiast się przysunąć usiadła po turecku. - Słuchaj, mama na pewno wróci.
-Tato? Mogę się położyć tak jak zawsze spałam z mamusią?
-Jasne. - Leżałem czekając na jej reakcję. Beth wstała, usiadła na moim brzuchu, a jej głowa spoczęła na mojej klatce piersiowej. Poczekałem parę sekund, aż znajdzie wygodne miejsce, objąłem ją, pocałowałem w czoło i obserwowałem jak jej oddech uspokaja się, a mięśnie na buzi rozluźniają. Bethany zasnęła, a ja zaraz za nią.

   Minęły trzy dni od zaginięcia Niny. David dostał zezwolenie na dostęp do kamer. Nie wiem jak to zrobił nie podając powodu, ale nie jest to istotne. Ważne, że mu się udało.
   Od dwóch dni oglądam nagrania ze wszystkich kamer w mieście i nic nie znalazłem. David i Diler sprawdzają szpitale, pytają ludzi... Szukają gdzie mogą. Wczoraj zaangażowaliśmy w to policję, która chyba miała gdzieś zaginięcie kobiety.
   Po południu pijąc kolejną kawę oglądałem nagrania. Przerwał mi dzwonek mojego telefonu.
-Słucham. - Powiedziałem nie spuszczając z oczu monitora.
-Znalazłem ją. - Powiedział David, a ja omal nie zakrztusiłem się kawą z zaskoczenia i radości.
-Gdzie ona jest? - Po kilku sekundach ciszy podał mi adres szpitala. Nie podał żadnych informacji dotyczących jej zdrowia czy samopoczucia. Tłumaczył się, że to nie jest rozmowa przez telefon, więc jak najszybciej tylko mogłem wsiadłem do samochodu i ruszyłem do szpitala.
   W trakcie drogi moje serce łomotało ze strachu. Nie wiedziałem co mam myśleć. Modliłem się w duchu, by nic poważnego jej nie było.

   Gdy dojechałem na miejsce zadzwoniłem do Davida, by dowiedzieć się gdzie mam iść. Podał mi potrzebne informacje i rozłączył się. Po chwili byłem przed odpowiednimi drzwiami, a na korytarzu stał David.
-Fabian słuchaj... - Przerwałem mu. Jedyne co mnie w tej chwili obchodziło to co z Niną.
-Co z nią? Dlaczego jest w szpitalu?
-Nie wiadomo. Słuchaj nie wiem czy to dobry pomysł, byś teraz tam wchodził.
-Co? - Byłem w szoku. Jak on... Jak nawet może mu przejść przez myśl takie coś. To oczywiste, że będę przy Ninie.
-Nie wiem czy cię... - Nie czekałem, aż dokończy. Wszedłem do sali. Ujrzałem brunetkę wpatrzoną w okno, a gdy zorientowała się, że wszedłem spojrzała na mnie, a w jej oczach był widoczny tylko... strach.
   Na twarzy miała kilka zadrapań, na czole widniały szwy, a jedna ręka była obandażowana.
-Nina... co się stało? Gdzie byłaś? W sumie nie ważne. Ważne, że cię znaleźliśmy. - Podszedłem do jej łóżka i usiadłem na krześle. Niepokoił mnie ten strach w jej oczach. - Tak bardzo się o ciebie martwiłem. - Położyłem swoją dłoń na jej, lecz szybko ją zabrała jakby mój dotyk parzył jej skórę.
Spojrzała w moje oczy i powiedziała:
-Przepraszam, ale kim ty jesteś? 
-----------------------------------------------------------------------------
   Nic nie zdradzam, nic nie mówię, ale coś czuję że zakończę moje życie bardzo powolną i bolesną śmiercią.... Dla tych którym przejdzie to przez myśl powiem tylko, że jeśli mnie uśmiercicie nie dowiecie się co dalej ;-)
   Nooo to się pięknie narobiło. Ja może lepiej się już przymknę :D

Wasza Karen

ps. przepraszam za ewentualne błędy, ale nie moja godzina
Przepraszam także za ewentualne problemy ze czcionką ale blogger odmawiał mi posłuszeństwa....