[85] "To już koniec."

~Nina~
    Siedziałam na podłodze oparta o ścianę i obserwowałam jak policjanci wyprowadzają zakutego Trevora.
-Wszystko w porządku? - Spytała mnie kobieta kucając przede mną. Miała na sobie zwykłe ubrania, lecz odznaka zawieszona na łańcuszku wisiała na jej szyi.
-Chyba tak.
-To dobrze. Ja jestem Claudia i od dziś to ja cię obserwuję.
-Jestem Nina, ale to pewnie już wiesz.
-Ciągle jesteś w szoku? - Spytała zaskakując mnie tym pytaniem.
-To aż tak widać?
-Nie, skąd. - Jednak jej mina zdradzała co innego. - Nie ma ci się co dziwić. W końcu nie codziennie atakuje cię psychol na szpitalnym korytarzu. - Już po kilku sekundach rozmowy dało się poznać, że kobieta jest bezpośrednia i nie boi się co pomyślą o niej inni.
-Czy to oznacza, że dalej mam ochronę? - Spytałam zmieniając nagle temat.
-Tak. Dopóki nie będziemy pewni, że Hill nie ujrzy świata poza kratami do końca życia. - Więc to jeszcze nie koniec. Mogłam się tego spodziewać. Przecież w moim życiu nie może być choć grama spokoju.
-Przepraszam, że to wszystko trwało tak długo. Człowiek nawet na chwilę nie może zostawić młodzika, którego szkoli, samego i pójść do bufetu. Nawet mi przez myśl nie przeszło, że Hill pojawi się w miejscu pełnym ludzi i kamer.

-Taki już jest. Nieprzewidywalny. Ważne, że został złapany, a my... - Urwałam wypowiedź przypominając sobie słowa Trevora. 

     A jak tam twój kochaś? Kopnął już w kalendarz?

   Fabian. Co jeśli Hill coś mu zrobił?
   Zerwałam się z podłogi nie zwracając uwagi na policjantkę i pobiegłam w stronę sali Fabiana. Błagam...
   Wbiegłam do sali. Nie było w niej zamieszania, lekarze i pielęgniarki nie biegali wokół łóżka, maszyny pikały spokojnie jakby nic się nie wydarzyło. Odetchnęłam z ulgą.
   Parę sekund później usłyszałam za sobą Claudie.
-Co się stało? - W jej głosie usłyszałam gotowość.
-Nic takiego. - Usiadłam na swoim stałym miejscu obok łóżka i chwyciłam dłoń Ruttera. - Wszystko jest już w porządku.

MUZYKA
   O poranku obudził mnie dotyk. Ktoś delikatnie gładził moje włosy. Podniosłam się szybko od razu żałując tak gwałtownego ruchu. Przez odrętwiałe ciało przeszła fala bólu, bo przez kilka godzin spałam oparta o łóżko szpitalne.
-Obudziłeś się. - Powiedziałam niemal szeptem patrząc w brązowe oczy Fabiana. - Jak się czujesz?
-Bywało lepiej. - Jego głos był cichy, ale silny.
-Powinnam pójść po lekarza... - Zaczęłam wstawać, lecz jego dłoń powstrzymała mnie.
-Nie musisz. Jest okej. - Jego usta wykrzywił delikatny uśmiech. - Lepiej powiedź, że tobie nic nie zrobił gdy ja... - Przerwałam mu kiwając głową i mówiąc, że jestem cała i zdrowa. Nie chciałam słyszeć jak kończy to zdanie.
    Usiadłam z powrotem podziwiając jego spokojną twarz. Nawet nie chcę myśleć, że parę godzin temu prawie go straciłam.
-Tak bardzo się bałam. - Powoli uniósł dłoń i dotknął mojego policzka głaszcząc go kciukiem.
-Wiem. Przepraszam...
-Nie. - Przerwałam mu i zakryłam jego dłoń swoją. - Dość przeprosin i poczucia winy. To już koniec.
-Co masz na myśli?
-Dziś w nocy złapali Trevora.
-Co takiego? Jak? - Spojrzałam na jeden z monitorów. Jego puls przyśpieszył. Jeśli dowie się jak było, nie wpłynie to zbyt dobrze na jego zdrowie. Dopiero się obudził.
-To jak go złapali nie jest istotne. Ważne, że już nam nie zagraża. Uspokój się trochę. - Zmarszczyłam brwi ze zmartwienia.
-Dobrze. Masz rację. - Wziął parę głębszych wdechów, przy których jego twarz wykrzywiła się z bólu.
-A któż to się obudził? - Powiedział lekarz wchodząc do sali. Zaraz za nim weszła pielęgniarka pchając mały stolik, na którym było kilka medycznych rzeczy.
-Przepraszam Panią, ale musi Pani opuścić salę na czas badań. - Kobieta zwróciła się do mnie mając ciepły uśmiech na ustach.
-Oczywiście. - Odwzajemniłam go i wyszłam na korytarz.

   Gdy lekarz z pielęgniarką opuścili salę, weszłam do środka.
-I co powiedział lekarz? - Spytałam Fabiana siadając na krześle. Dotknęłam jego dłoni.
-Jeśli wyniki badań będą dobre to w przyszłym tygodniu powinienem wrócić do domu.
-To dobrze, a teraz odpocznij. - Uśmiechnęłam się do niego.
-Jedź do domu. Jesteś zmęczona, też powinnaś odpocząć. - Zamknął oczy, lecz jego kciuk ciągle gładził moją dłoń.
-Posiedzę jeszcze chwilę i wrócę do domu. - Jego palce badały moją dłoń jakby czegoś szukały. Po chwili jego palec zatrzymał się na pierścionku.
-Powinienem to zrobić inaczej. - Uniósł powieki i spojrzał w moje oczy.
-To nie ma najmniejszego znaczenia. Moja odpowiedź i tak nie ulegnie zmianie.
-Kocham cię. - Na te słowa, moje usta mimowolnie uformowały się w uśmiech.
-Ja ciebie też. Teraz odpoczywaj.
    Nie minęło dużo czasu, gdy do sali weszła Pani Sharon. Ze łzami w oczach podeszła do swojego syna i chwyciła jego dłoń. Fabian od razu otworzył oczy wyczuwając jej obecność.
-Synku... - Jej dłoń spoczęła na jego policzku.
-Mamo, wszystko jest już dobrze. - Widać było, że Fabianowi ciężko utrzymać oczy otwarte. Widocznie podali mu leki przeciwbólowe, które powodowały senność.
-Nie masz co robić? Musisz mnie tak straszyć na stare lata? - W jej oczach widoczna była ulga.   
    Widząc relacje matki z synem czułam się jak piąte koło u wozu.
-To ja nie będę wam przeszkadzać. - Uśmiechnęłam się i chciałam wstać, lecz Fabian nie puszczał mojej dłoni.
-Nie przeszkadzasz.
-Synku, Nina ma rację Powinna już iść. - Wtrąciła mama Ruttera.
-Tak będzie lepiej. - Z moich ust nie schodził uśmiech mimo, że jej słowa mnie zabolały. - Widzimy się jutro. - Delikatnie pocałowałam Fabiana w usta. Jego wzrok był pełny... sama nie wiem czego. Przeprosin, troski, miłości, bólu... Nie byłam w stanie określić.
Ruszyłam w kierunku drzwi, a do moich uszu dobiegł szept kobiety.
-Fabian, policja powiedziała mi, że to przez nią zostałeś ranny. - Wyszłam z sali, lecz nie oddalałam się od drzwi. - Nie powinieneś...
-Mamo, nie.
-Fabian ona nie jest dla ciebie odpowiednia.
-Kiedyś sama mówiłaś, że ta kobieta to ideał. Dlaczego teraz uważasz inaczej? - Czułam się okropnie podsłuchując ich rozmowę, jednak ciekawość zwyciężyła. Niestety każde słowo Marthy bolało coraz bardziej.
-Bo prawie przez nią zginąłeś. - Nie mogłam słuchać tego dalej. Ruszyłam przed siebie wychodząc ze szpitala.
---------------------------------------------------------------------------------------
Przepraszam was za brak gifów, ale nie mogłam znaleźć czegoś odpowiedniego.
Zdaję sobie sprawę, że ten rozdział jest dość krótki, ale muszę zakończyć go w takim momencie bo mam plany do następnego rozdziału.

Miłego :)
Karen