[35] "Widocznie chciał ci o tym przypomnieć."

~Nina~
  Po chwili stania w jednym miejscu ruszyłam biegiem za Fabianem. W korytarzu usłyszałam Amber pytającą co się dzieje. Nie zatrzymałam się choćby na sekundę. Wybiegłam z mieszkania i ruszyłam do windy. Wcisnęłam odpowiedni guzik i zaczęłam ścierać z twarzy wciąż płynące łzy. Nie pozwolę mu odejść. Przekonam go, tak jak na początku, by zaryzykował. Musi wiedzieć, że gdybym mogła cofnąć czas, nie zmieniłabym decyzji. Dzięki niemu potrafię zapomnieć o wszystkich złych rzeczach. Kocham go i nie pozwolę mu zniknąć z mojego życia z powodu jakiejś sprawy.
   Wybiegłam na zewnątrz. Rozglądałam się po okolicy, lecz nigdzie nie ujrzałam jego czy samochodu, którym jeździł. Przetarłam dłonią czoło, odgarniając z twarzy pojedyncze pasma włosów. Zrezygnowana wróciłam do środka.

   Zamknęłam drzwi do mieszkania, w którym ciągle panował hałas i zsunęłam się po nich na ziemię nie powstrzymując płaczu ani smutku. Miałam wrażenie, że odchodząc Fabian zabrał ze sobą moje serce. Czułam się pusta w środku.
-Nina, co się stało? - Brie i Amber usiadły obok mnie.
-Odszedł przez głupią sprawę.
-Fabian? Przecież to do niego nie podobne.
-Uważa, że dzięki temu będę bezpieczna. Dlaczego każdy sądzi, że odchodząc i narażając siebie będę bezpieczniejsza. Nathan, Fabian... Jakoś wcale nie czuję się lepiej gdy ich nie ma. - Schowałam twarz w dłoniach. Poczułam czyjeś ramiona obejmujące mnie i przysuwające do siebie. Nie protestowałam, lecz nic nie zastąpi tej pustki, którą teraz czuję.

   Następnego ranka wstałam z łóżka dopiero po 10:00. Źle się czułam samotnie w łóżku, w którym kryje się zdecydowanie za wiele wspomnień związanych z Fabianem, ale nie miałam ochoty na nic, a jego poduszka pachniała jego perfumami.
   Zeszłam na dół i zastałam dziewczyny siedzące w salonie. W dłoniach trzymały kubki z gorącym napojem i rozmawiały ściszonym głosem. Gdy jedna z nich mnie ujrzała zamilkły i spojrzały na mnie.
-Jak się czujesz? - Tego pytania miałam serdecznie dość, ale oczywiście Brie musiała o to spytać.
-Nie najlepiej. - Odparłam ostrzej niż chciałam. Westchnęłam, usiadłam na fotelu i zwróciłam się twarzą do blondynek. - Przepraszam. Po prostu źle spałam, jestem rozdrażniona i smutna, a do tego na widok tych ciasteczek na stole mam ochotę zwymiotować. Wyglądają smakowicie, ale... Nie wiem co się ze mną dzieje, więc jeszcze raz przepraszam.
-Nie masz za co. - Zaczęła Johnson. - Rozumiem cię i jeśli tylko będziesz miała ochotę pomogę ci rozładować twoje emocje. - Uśmiechnęłam się do niej szczerze.
-A twoje złe samopoczucie może wynikać z ostatnich wydarzeń. - Powiedziała po chwili Amber biorąc łyk parującej substancji.
-Możliwe. - W końcu wczoraj wypłakałam wszystkie łzy i wciąż nie doszłam do siebie po porwaniu.
-To co mamy dziś w planach? - Spytała Ambs, lecz mi nie dawała spokoju jedna myśl, którą musiałam się z kimś podzielić.
-Widziałam Nathana. - Powiedziałam nagle. Blondynki spojrzały na mnie zdziwione. - Dzisiaj mi się przyśnił. - Dodałam.
-Mówił coś? - Milington znała mnie i wiedziała, tak samo jak ja, że ten sen może nie być przypadkowy.
-Mówił bym była silna jak zawsze i bym się nie poddawała, bo mam dla kogo żyć. - Amber odstawiła kubek i usiadła obok mnie na fotelu. Ledwo mieściłyśmy się w nim obie, ale to ułatwiło blondynce objęcie mnie.
-Nathan zawsze wiedział, że jesteś silna. Widocznie chciał ci o tym przypomnieć.

   Weszłam do łazienki z zamiarem wzięcia porannej kąpieli. Fabian oprócz kabiny prysznicowej ma wannę, z której nigdy nie korzystaliśmy.
   Odkręciłam kurek z ciepłą wodą i zaczęłam ściągać z siebie ubranie. Lustro nie było duże, ale wystarczyło bym mogła zobaczyć w jakim jestem stanie.
   Sińce na biodrach zbledły, lecz wciąż były widoczne. Na nadgarstkach nie było już śladu po więzach, mimo to wciąż czułam jak sznurek ociera się o moją skórę. Twarz miałam bladą, ale powoli zaczęła wracać do swojego dawnego kształtu po tygodniowej głodówce. Oczy miałam opuchnięte i czerwone od płaczu. Nic dziwnego, że Fabian odszedł ode mnie. Wyglądałam okropnie, lecz jakiś głos wewnętrzny zapewniał mnie, że to tylko chwilowy stan, że będę wyglądać o wiele lepiej niż dotychczas. Postanowiłam mu zaufać. Muszę się czegoś chwycić, by nie upaść.
   Zakręciłam kran i weszłam do wanny. Ciepła woda otoczyła mnie dając chwilowe ukojenie.
Fabian odszedł, a razem z nim spokój, który czułam. Tylko on mógł mnie ocalić przed złem i tylko on może wprowadzić mnie w ciemność, w którą powoli wpadam. Minął nie cały dzień, a ja już za nim tęsknie i brakuje mi go jakbym nie widziała go miesiącami. Z jego odejściem wszystko do mnie wraca. Pożar, ukrywanie się, porwanie i ... Gdy był przy mnie nie myślałam o tym, czułam się chciana i kochana, a teraz... Nawet nie wiem jak określić to jak bardzo źle się czuje. Czy to normalne?

   Zanurzyłam się pod wodę chcąc odciąć się od świata zewnętrznego. Nie słyszałam nic. Myśli nie błądziły, a do uszu nie docierał żaden dźwięk. Po chwili moje płuca zaczęły domagać się tlenu, a serce przyspieszyło. Nie wynurzyłam się. Tutaj było tak spokojnie, że chciałam zostać. Wtedy poczułam ogień w klatce piersiowej, usłyszałam szalone bicie własnego serca, a umysł przestawał reagować na zagrożenie. To byłoby takie proste. Zostać tutaj i odnaleźć spokój.
   Podniosłam się gwałtownie biorąc głęboki oddech. Co ja wyprawiam? Ręce zaczęły mi drżeć i zaczęłam szybciej oddychać. Jak ja nawet mogłam o tym pomyśleć? Nie chcę umierać. Owszem jest mi ciężko, ale dam radę. Muszę dać radę.

   Owinięta w szlafrok weszłam do kuchni i sięgnęłam po szklankę. Nalałam do niej wody z kranu i zaczęłam pić, gdy do moich uszu dobiegł ściszony męski głos.
-Nie mogłem mu zabronić. Dobrze o tym wiesz. - Mason najwyraźniej rozmawiał z Amber o odejściu Fabiana.
-Wiem, ale przyczyniłeś się do tego. Nie wiem co to za sprawa, ale jak można pomagać komuś wpaść na takie jej rozwiązanie? Nie masz pojęcia jak teraz Nina wygląda i nikt z nas nigdy się nie dowie co czuje. - Blondynka była wyraźnie zdenerwowana i jak zwykle martwiła się o mnie.
-Mówiłem ci, że nie ma innego wyjścia. Fabian kazał mi zająć się Niną, ale wiesz że nie będę w stanie jej pomóc w taki sposób w jaki potrzebuje. Dlatego proszę cię zrozum mnie i pomóż mi. Sam nie dam rady pomóc jej przez to wszystko przejść. - Wyjrzałam zza ściany. Wiem, że nie powinnam, ale impuls był silniejszy. Ujrzałam Amber w objęciach Masona, a ich usta były złączone. Było w tym tyle miłości i wzajemnego szacunku. Wiem, że blondynka jest zła na Fostera, ale mimo to ich uczucia do siebie są silniejsze.
-Dziękuje ci, że jesteś. - Mason pocałował ją w czoło i trzymał w swoich objęciach. Stworzą idealne małżeństwo. jestem tego pewna.
   Wróciłam do kuchni, dopiłam wodę i ruszyłam w kierunku schodów, gdy głos Amber zatrzymał mnie.
-Nina! - Odwróciłam się i wróciłam do miejsca, w którym przed chwilą stałam. - Powinnaś coś zjeść.
-Wiem, że się o mnie martwisz. Nie potrzebnie. Dam radę, po prostu potrzebuje trochę czasu by dojść do siebie.
-To nie znaczy, że nie będziesz jeść. - Dodał Mason podchodząc do lodówki.
-Nie mam ochoty.
-Nie ma gadania. Siadaj, a ja zaraz przygotuje ci kanapki. - Amber jak zwykle musi postawić na swoim. Usiadłam niechętnie przy stole i obserwowałam ruchy blondynki. Wciąż byłam osłabiona, lecz nie byłam głodna. Jak widać ta dwójka nie przyjmuje słów sprzeciwu.
   Po chwili pełny talerz kanapek wylądował przede mną. Spojrzałam zszokowana na Amber.
-No jedz. - Usiadła obok mnie, a Mason postawił przede mną kubek z herbatą.
-Doceniam to co dla mnie robicie. Na prawdę, ale...
-Żadnego ale. Musisz coś zjeść. - Odpuściłam słysząc przymus w głosie Milington. Wzięłam jedną kanapkę z szynką, sałatą i kto wie z czym jeszcze. Mason i Amber poszli w moje ślady. Jednak ja po jednej kromce miałam dość. Wypiłam kilka łyków parującego napoju.
-Nina... - Amber miała zacząć swój wykład, ale przerwałam jej ruchem dłoni.
-Są pyszne, ale nie zjem więcej. Teraz przepraszam, ale pójdę się położyć. - Wstałam od stołu. Odchodząc usłyszałam głośne westchnięcie.

   Weszłam do sypialni i wybrałam z szafy luźną koszulkę i ulubione szare szorty. Wzięłam telefon z szafki nocnej i usiadłam na fotelu, z którego był najlepszy widok na miasto za oknem. Patrzyłam na nie pustym spojrzeniem odtwarzając nasze wspólne wspomnienia.
    Po chwili otrząsnęłam się z tego stanu i podniosłam trzymany w ręce telefon. Muszę usłyszeć jego głos, choćby miał powiedzieć zwykłe ,,słucham".
   Wybrałam odpowiedni numer i czekałam. Po kilku sygnałach odezwał się głos kobiecy.
-Przepraszamy, wybrany numer nie istnieje. - Zamknęłam oczy, z których wypłynął niekontrolowany potok łez. Usunął numer telefonu. Coraz bardziej zaczynam wierzyć, że odszedł bo miał mnie dość.
   Położyłam się na łóżku i okryłam kołdrą tuląc jej część do siebie. Zaczęłam powoli zamykać oczy, gdy ujrzałam dziwny cień. Rozejrzałam się po pomieszczeniu, lecz nikogo nie ujrzałam. Wytarłam mokre policzki i ułożyłam się w poprzedniej pozycji. Zasnęłam myśląc o Fabianie.
-------------------------------------------------------------------------------
Witam :)
   Zaczynamy 2 sezon! Co prawda miałam dodać później i dać odpocząć umysłowi, lecz pewna kochana osóbka tak się niecierpliwiła, że musiałam dodać tydzień wcześniej :)
   Ten rozdział moim zdaniem jest taki sobie, ale nie mogłam wymyślić nic lepszego.
   No to tak na początek nowego sezonu. Mam nadzieję, że on wam się spodoba i będziecie pozytywnie zaskoczeni.

Miłego
Karen ;)